Lighthouse to przykład filmu który ma szanse stać się klasykiem gatunku nie po latach, dekadach czy zmianie sposobu w jaki postrzegamy kino, a już teraz. przeczytaj recenzję

Nie pamiętam też kiedy ostatnim razem tak dużo śmiałem się na jakimś filmie, albo faktycznie byłem w kropce jeśli chodzi o rozwiązanie finału całej historii. Oby ten film był zwiastunem lepszych czasów dla samego reżysera. przeczytaj recenzję

Naprawdę wielka szkoda, że Obywatel Jones nie sprostał ani jako historia o konkretnym wydarzeniu, ani film fabularny oczekiwaniom jakie można było z nim wiązać. przeczytaj recenzję

Jest trochę jak pączek pozbawiony nadzienia – niby cieszy oko, ale po wgryzieniu się w temat zionie pustką i gorzkim posmakiem niespełnionej obietnicy. przeczytaj recenzję

Boże Ciało jako film na wyraz uczciwy, nie wskazujący nikogo i niczego palcami. przeczytaj recenzję

Joker to klasyczny przykład teatru jednego aktora. Joaquin Phoenix przyciąga, nie skupia, a wręcz pożera uwagę widza hipnotyzując swoim aktorstwem na pełne dwie godziny seansu, a w wielu przypadkach pewnie i na dłużej. przeczytaj recenzję

Kameralność Ad Astra to również bardzo wyważone i skromne w ekspresji środki wyrazu w grze aktorskiej, która praktycznie cała skupia się na postaci granej przez Brada Pitta. Aktor wypada w swojej roli więcej niż wyśmienicie. przeczytaj recenzję

Toy Story 4 zapamiętam głównie właśnie przez tą dojrzałość oraz umiejętne przekazywanie ważnej treści za pomocą tak atrakcyjnych środków artystycznych. przeczytaj recenzję

Może jest trochę za długi i przepełniony niepotrzebnymi scenami, może, może, może… Ale kurczę, mimo to film ostatecznie daje radę niezależnie od tej sporej dawki wad. przeczytaj recenzję

Czarnobyl pokazuje bolesną cenę tego długu, cenę ignorowania faktów. Przestrzega nas, aby taka historia już nigdy się nie powtórzyła. przeczytaj recenzję