Bright 2017/I

Po wszechobecnym narzekaniu na zmarnowany potencjał spodziewałem się czegoś gorszego, a dostałem całkiem strawne kino rozrywkowe. Historia jest całkiem niezła i nie nudzi. Mogłaby być napisana lepiej? Mogłaby, ale wszystkim, którzy jak jeden mąż narzekają na jej chaotyczność, zazdroszczę, że naprawdę chaotycznych filmów najwyraźniej nie widzieli. Przedstawiona wizja świata jest całkiem interesująca, a na ekranie non stop coś się dzieje. Dwie godziny minęły mi dość szybko. To nie film, o którym pisze się w samych superlatywach, ale wątpię, by taki miał być z założenia. Choć traktuje o nierównościach rasowych, nie miałem wrażenia, by miał nieść ze sobą jakieś przesłanie. Kino popcornowe, tyle i aż tyle. Nie nastawiając się na nie wiadomo co, można miło spędzić czas.

Przyjemny mix urban fantasy z kinem policyjnym. Magii dali tu niewiele na rzecz ciekawszych przepychanek rasowych/klanowych i strzelanin. Will Smith czuje klimat, postać Edgertona przez większość filmu trochę mniej, ale i tak sequelem nie pogardzę.

Nie ma jak to stworzyć skomplikowany, intrygujący świat tylko po to, żeby skończyć na pospolitej, sztampowej rozwałce.

Początek był niczego sobie, obejrzałbym sobie taki film, gdyby był niezły. A, oglądałem – nazywał się Zootopia.

Proces myślowy scenarzysty: rasizm, rapsy, ziuuuu, bum-bum, bach, strzelają DUŻO, rapsy, bum, ziuuu, potem elfy, smutna mina Willa Smitha, WYBUCHYYY.